چهارمين واجب عمرۀ تمتّع سعى است،و بايد آن را با قصد قربت به جا آورد، و ستر عورت و همچنين طهارت از حدث- به وضو يا غسل- و پاك بودن بدن و لباس از نجاست در آن معتبر نيست، اگر چه احوط و افضل آن است كه با طهارت از حدث و پاك بودن بدن و لباس آن را انجام دهد.
مسأله 330- سعى را بايد بعد از طواف و نماز آن به جا آورد، بنابراين اگر پيش از طواف يا نمازش به جا آورد، بايد دوباره پس از طواف و نمازش انجام دهد، و حكم كسى كه طواف را فراموش كند و پس از انجام سعى يادش بيايد، در مسألۀ (319) گذشت.
مسأله 331- در سعى نيّت معتبر است، يعنى بايد آن را به قصد سعى و براى تقرّب به خداوند تبارك و تعالى انجام دهد، و همچنين در نيّت بايد تعيين كند كه سعى عمره را انجام مىدهد اگر در عمره باشد، يا حجّ را اگر در حجّ باشد.
مسأله 332- در سعى عدد معتبر است، يعنى بايد هفت مرتبه حدّ فاصل بين صفا و مروه را بپيمايد، و بايد حركت را از صفا به سمت مروه آغاز كند، و هر گاه به مروه رسيد يك شوط حساب مىشود، و سپس از مروه به صفا برگردد و اين شوط ديگرى است، و دوباره از صفا به مروه برود، و همين طور ادامه دهد تا اين كه سعى به شوط هفتم در مروه تمام شود، و براى پيمودن مسافت بين صفا و مروه لازم نيست در يك خط مستقيم حركت كند.
و احوط و اولى آن است كه تمام فاصلۀ بين دو كوه صفا و مروه به طور دقيق پيموده شود، به اين نحو كه هنگام حركت از صفا و مروه پشت پاشنۀ دو پاى خود را به آن دو كوه بچسباند و هنگام رسيدن به آن دو انگشتان پاهايش را به آن دو كوه بچسباند.
و اقوى آن است كه شوطهاى سعى و اجزاى آنها بايد طورى آورده شوند كه از نظر عرف پى در پى باشند، و مستحب است سعى را هنگام داخل شدن وقت نماز قطع كند، و پس از انجام نماز باقى آن را به جا آورد.
و قطع سعى براى برآوردن حاجت مؤمن- اگر چه دعوت به طعام باشد- جايز است، ولى در صورت قطع احتياط واجب آن است اوّل سعى قبلى را تمام كند و دوباره سعى را به جا آورد، و با آوردن يك سعى كامل به قصد اعم از تمام كردن سعى قبل و سعى جديد- آن طور كه در مورد طواف در مسألۀ (282) گذشت- اين احتياط محقّق مىشود.
مسأله 333- اگر سعى را از مروه شروع كند، و در هر شوطى كه باشد- چه در شوط اوّل و چه پس از آن- بايد سعى را از سر بگيرد.
مسأله 334- معتبر نيست سعى پياده انجام شود، پس مىتوان آن را سواره انجام داد، ولى پياده افضل است.
مسأله 335- معتبر است سعى بين صفا و مروه را از راه متعارف موجود بين آن دو انجام دهد، پس پيمودن آن از داخل مسجد الحرام يا هر راه ديگرى كافى نيست.
مسأله 336- واجب است وقتى به طرف مروه حركت مىكند، آن را رو به روى خود قرار دهد، نه پشت و نه به طرف پهلو، و همچنين واجب است وقتى به طرف صفا حركت مىكند آن را رو به روى خود قرار دهد، بنابر اين اگر وقت رفتن به طرف مروه پشت به آن حركت كند، يا وقت رفتن به صفا پشت به آن حركت كند، كافى نيست، ولى برگرداندن صورت به پشت سر يا به طرف راست يا چپ، هنگام رفتن به صفا و مروه مانعى ندارد.
مسأله 337- نشستن بالاى صفا و مروه و بين راه براى استراحت كردن در اثناى سعى، جايز است، اگر چه احتياط مستحب ترك آن است، مگر به جهت خستگى طاقتفرسا و مشقت.