پنجمين واجب عمرۀ تمتّع تقصير است، و آن عبارت است از گرفتن مقدارى از موى سر يا ريش يا شارب يا ابرو و يا چيدن مقدارى از ناخن دست يا پاى خود، و كندن مو يا ناخن، از تقصير كفايت نمىكند.
و در تقصير نيّت معتبر است، يعنى بايد آن را به قصد تقصير و براى تقرّب به خداوند متعال انجام دهد.
مسأله 347- بيرون آمدن از احرام عمرۀ تمتّع فقط با تقصير است، و تراشيدن سر كفايت نمىكند، بلكه حرام است، و اگر سر خود را عمدا و با علم بتراشد بايد يك خون كفّاره دهد، و كشتن يك گوسفند كفايت مىكند، ولى اگر از روى فراموشى يا جهل سر خود را تراشيد، ثبوت كفّاره بر او محلّ اشكال است.
مسأله 348- اگر پس از سعى و پيش از تقصير به جهت جهل به حكم نزديكى كند احتياط واجب آن است كه يك شتر كفّاره بدهد.
مسأله 349- تقصير را بايد پس از تمام شدن سعى انجام داد، و قبل از آن حرام است، و چنانچه قبل از آن عمدا و با علم انجام دهد، بر او كفّارهاى كه در مسألۀ (257 و 271) بيان شد واجب مىشود.
مسأله 350- موالات - پى در پى بودن - بين سعى و تقصير واجب نيست، و براى تقصير مكان خاصى معتبر نيست، پس مىتواند آن را در هر جايى كه بخواهد تا زمانى كه وقت براى حجّ تنگ نشده است، انجام دهد.
مسأله 351- هر گاه تقصير را عمدا ترك كند، و احرام حجّ ببندد، عمرهاش باطل مىشود، و احتياط واجب آن است كه با آن احرام حجّ افراد انجام دهد، و پس از آن عمرۀ مفردهاى به جا آورد، و در سال بعد حجّ تمتّع را انجام دهد.
مسأله 352- اگر از روى فراموشى تقصير را انجام ندهد و احرام حجّ ببندد، عمرهاش صحيح است، و اقوى آن است كه كفّاره بر او واجب نيست، اگر چه احتياط مستحب آن است كه يك گوسفند كفّاره دهد.
مسأله 353- هر گاه محرم در عمرۀ تمتّع تقصير كند، تمام آنچه كه به جهت احرام عمره بر او حرام شده بود، بجز تراشيدن سر، براى او حلال مىشود، و اما تراشيدن سر بر حرمت باقى است، و اگر سر خود را در مكّه بتراشد، چنانچه جاهل باشد چيزى بر او نيست، و همچنين اگر عمرۀ تمتّع را در ماه شوال به جا آورد، تا سى روز بعد از عيد فطر، اگر عمدا هم سر خود را بتراشد چيزى بر او نيست، و حكم به عدم جواز تراشيدن عمدى بعد از سى روز مشكل است، و اگر بتراشد بنابر احتياط خونى بر او واجب مىشود، كه كشتن يك گوسفند كفايت از آن مىكند.