1- در روايت صحيحى از امام صادق (عليه السّلام) نقل شده است كه فرمود: «هفت شوط به دور خانۀ خدا طواف كن، و در حال طواف بگو: «اَللَّهُمَّ اِنِّی أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی یُمْشی بِهِ عَلی طَلَلِ الْمآءِ، کَما یُمْشی بِهِ عَلی جُدَدِ الْأَرْضِ وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی یَهْتَزُّ لَهُ عَرْشُکَ وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی تَهْتَزُّ لَهُ أَقْدامُ مَلائِکَتِکَ وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکِ الَّذِی دَعاکَ بِهِ مُوسی مِنْ جانِبِ الطُّورِ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ وَ أَلْقَیْتَ عَلَیْهِ مَحَبَّةً مِنْکَ وَ أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی غَفَرْتَ بِهِ لِمُحَمَّدٍ - صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ - ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ ما تَأَخَّرَ وَ اَتْمَمْتَ عَلَیْهِ نِعْمَتَکَ اَنْ تَقْضِیَ حَوائِجِی فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ» و به جای «اَنْ تَقْضِیَ حَوائِجِی فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ» می تواند حاجات خود را طلب کند.
و هر وقت در طواف به در كعبه رسيدى، بر پيغمبر (صلى اللّه عليه و اله و سلم) درود فرست، و در بين ركن يمانى و حجر الاسود بگو: «رَبَّنا آتِنا فِی الدُّنْیا حَسَنَةً وَ فِی الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنا عَذابَ النَّارِ»
و در حال طواف بگو: «اَللَّهُمَّ إِنِّی اِلَیْکَ فَقِیرٌ وَ اِنِّی خآئِفٌ مُسْتَجِیرٌ، فَلا تُغَیِّرْ جِسْمِی وَ لا تُبَدِّلِ اسْمِی»
2- و از امام صادق (عليه السّلام) روايت شده كه فرموده است: «هر گاه على بن الحسين (عليه السّلام) به حجر اسماعيل (عليه السّلام) مىرسيد، پيش از آن كه به ناودان برسد سر خود را بلند مىكرد و سپس مىگفت: «اَللَّهُمَّ أَدْخِلْنِی الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِکَ وَ أَجِرْنِی بِرَحْمَتِکَ مِنَ النَّارِ وَ عافِنِی مِنَ السُّقْمِ وَ أَوْسِعْ عَلَیَّ مِنَ الرِّزْقِ الْحَلالِ وَ ادْرَأْ عَنِّی شَرَّ فَسَقَةِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ شَرَّ فَسَقَةِ الْعَرَبِ و َالْعَجَمِ».
3- و در روايت صحيحى آمده است كه امام صادق (عليه السّلام) پس از گذشتن از حجر اسماعيل (عليه السّلام) وقتى كه به پشت كعبه رسيد گفت: «یا ذَا الْمَنِّ وَ الطَّوْلِ وَ الْجُودِ وَ الْکَرَمِ، إِنَّ عَمَلِی ضَعِیفٌ فَضاعِفْهُ لِی، تَقَبَّلْهُ مِنِّی، إِنَّکَ اَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ».
4- و روايت شده كه حضرت رضا (عليه السّلام) وقتى به نقطۀ محاذى ركن يمانى رسيد، ايستاد و دستهاى خود را بلند كرد و بعد گفت:یا اَللَّهُ، یا وَلِیَّ الْعافِیَةِ وَ خالِقَ الْعافِیَةِ وَ رَازِقَ الْعافِیَةِ وَ المُنْعِمُ بِالْعافِیَةِ وَ الْمَنَّانُ بِالْعافِیَةِ وَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْعافِیَةِ عَلَیَّ وَ عَلی جَمِیعِ خَلْقِکَ، یا رَحْمنَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ رَحِیمَهُما، صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ ارْزُقْنَا الْعافِیَةَ وَ دَوامَ الْعافِیَةِ وَ تَمامَ الْعافِیَةِ وَ شُکْرَ الْعافِیَةِ، فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ».
5- و در روايت صحيحى از امام صادق (عليه السّلام) نقل شده كه فرمود: هر گاه از طوافت فارغ شدى، و به پشت كعبه- يعنى نقطۀ محاذى مستجار كمى پيش از ركن يمانى- رسيدى، دستهايت را بر ديوار كعبه پهن كن، شكم (بدن) و گونۀ خود را به كعبه بچسبان، و بگو: «اَللَّهُمَّ الْبَیْتُ بَیْتُکَ وَ الْعَبْدُ عَبْدُکَ وَ هذا مَکانُ الْعائِذِ بِکَ مِنَ النَّارِ».
سپس تقصيرهايى كه از تو سرزده، در محضر خداوند متعال اقرار كن، زيرا هيچ بندۀ مؤمنى به گناهانش در اين جا اقرار نمىكند مگر اين كه خداوند او را مىبخشد ان شاء اللّه، و مىگويى: «اَللَّهُمَّ مِنْ قِبَلِکَ الرَّوْحُ وَ الفَرَجُ وَ الْعافِیَةُ، اَللَّهُمَّ إِنَّ عَمَلِی ضَعِیفٌ فَضاعِفْهُ لِی وَ اغْفِرْ لِی مَا اطَّلَعْتَ عَلَیْهِ مِنِّی وَ خَفِیَ عَلی خَلْقِکَ، اَسْتَجِیرُ بِاللَّهِ مِنَ النَّارِ»
سپس به خداوند متعال از آتش جهنم پناه ببر، و آنچه دوست دارى براى خود دعا كن، سپس ركن يمانى را استلام كن، و بعد برو براى حجر الاسود.
6- و از حضرت صادق (عليه السّلام) نقل شده كه فرموده است: سپس استقبال كن ركن يمانى را و ركنى را كه در آن حجر الاسود است، و طواف را به آن ختم كن و بگو: «اَللَّهُمَّ قَنِّعْنِی بِما رَزَقْتَنِی وَ بارِکْ لِی فِیما آتَیْتَنِی»
7- و از جمله چيزهايى كه براى طوافكننده مستحب مىباشد امور ذيل است:
(1) در تمام شوطها همۀ چهار ركن كعبه را استلام كند، و اين استحباب در ركن يمانى و ركنى كه در آن حجر الاسود است، مؤكّد است، و نيز بوسيدن اين دو ركن و گذاشتن گونه بر آنها، و دعا كردن نزد ركن يمانى، مستحب مؤكّد است.
(2) خودش را در شوط هفتم به مستجار- يعنى نقطۀ مقابل پشت در كعبه- بچسباند.
(3) در وقت استلام حجر الاسود بگويد: «أمانَتي أدَّيْتُها وَمِيثاقي تَعاهَدْتُهُ لِتَشْهَدَ لِي بِالْمُوافاةِ».
(4) تا در مكّه است طواف را مكرر انجام دهد، از امام صادق (عليه السّلام) روايت شده كه فرموده است: «خداوند تبارك و تعالى يكصد و بيست رحمت در اطراف كعبه قرار داده است، شصت تاى آنها براى طوافكنندگان است، و چهل تا براى نمازگزاران، و بيست تا براى كسانى كه به كعبه نگاه مىكنند».
(5) آن كه در وقت زوال آفتاب با سر و پاى برهنه طواف كند، و قدمها را كوتاه بردارد، و چشمها را به طرف زمين اندازد، و در هر طواف بدون اين كه كسى را اذيت كند حجر الاسود را استلام كند، و ذكر خدا را از زبانش قطع نكند.
(6) آن كه در هر شبانه روز ده طواف كند، سه تا اوّل شب سه تا آخر شب، دو تا در وقت صبح، و دو تا بعد از ظهر.
(7) طوافهايش را در شبانه روز بشمارد.
(8) سيصد و شصت طواف به عدد روزهاى سال انجام دهد، و اگر نتوانست سيصد و شصت شوط انجام دهد.
و مستحب است بسيار طواف كند، و نگه داشتن متاع كسى كه براى طواف رفته است مستحب است.
1- در نماز طواف مستحب است پس از سورۀ حمد، در ركعت اوّل سورۀ توحيد، و در ركعت دوم سورۀ جحد خوانده شود.
2- و پس از پايان نماز مستحب است حمد و ثناى الهى را به جا آورد، و بر محمد (صلى اللّه عليه و اله و سلم) و آل او (عليهم السّلام) درود فرستد، و از خداوند متعال بخواهد تا از او قبول نمايد.
3- و روايت شده كه حضرت صادق (عليه السّلام) پس از نماز طواف به سجده رفت، و در آن گفت: «سَجَدَ لَكَ وَجهِي تَعَبُّداً وَرِقّاً لا إلهَ إلاّ أنْتَ حَقّاً حَقّاً الأوَّلُ قَبْلَ كُلِّ شَيءٍ وَالاْخِرُ بَعْدَ كُلِّ شَيءٍ وَها أنَا ذا بَيْنَ يَدَيْكَ ناصِيَتي بِيَدِكَ فاغْفِرْ لي إنَّهُ لا يَغْفِرُ الذَّنْبَ الْعَظيمَ غَيْرُكَ فَاغْفِرْ لِي فإنّي مُقِرٌّ بِذُنُوبي عَلى نَفْسي وَلا يَدْفَعُ الذَّنْبَ الْعَظِيمَ غَيْرُكَ»
سپس سر از سجده برداشت، در حالى كه روى مباركش از گريه آن چنان تر بود كه گويا حضرت روى مبارك را در آب فرو برده باشد.
4- و مستحب است پس از نماز طواف واجب اين دعا خوانده شود: «اَللَّهُمَّ ارْحَمْنِی بِطاعَتِی إِیَّاکَ وَ طاعَةِ رَسُولِکَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ، اَللَّهُمَّ جَنِّبْنِی اَنْ اَتَعَدّی حُدُودَکَ وَ اجْعَلْنِی مِمَّنْ یُحِبُّکَ وَ یُحِبُّ رَسُولَکَ وَ مَلائِکَتَکَ وَ عِبادَکَ الصَّالِحِینَ».
5- و مستحب است پس از نماز طواف و پيش از رفتن به صفا براى سعى از آب زمزم بنوشد، و بگويد: «أللَّهُمَّ اجْعَلْهُ عِلْماً نافِعاً، وَرِزْقاً واسِعاً، وَشِفاءً مِنْ كُلِّ داءٍ وَسُقْمٍ». و در صورت امكان مستحب است پس از نماز طواف به چاه زمزم برود، و يك يا دو دلو آب از آن برداشته، و از آن نوشيده و بر سر و پشت و شكمش ريخته و بگويد: «أللَّهُمَّ اجْعَلْهُ عِلْماً نافِعاً، وَرِزْقاً واسِعاً، وَشِفاءً مِنْ كُلِّ داءٍ وَسُقْمٍ»
6- سپس نزد حجر الاسود برود و از آن جا به طرف صفا برود.