دهمين واجب حجّ، بيتوتۀ در منى است، يعنى ماندن شبهاى يازدهم و دوازدهم در منى، و معتبر است اين عمل را به قصد ماندن شب در آن جا و براى تقرّب به خداوند متعال انجام دهد.
و اگر حاجى روز دهم براى انجام طواف و نمازش و سعى به مكّه رود، بايد براى ماندن شب در منى به آن جا برگردد.
و اگر كسى در احرام حجّ مرتكب شكار شود، بايد شب سيزدهم را نيز در منى بماند، و همچنين- بنابر احتياط واجب- اگر با زن آميزش كرده باشد، و براى غير اين دو جايز است بعد از ظهر روز دوازدهم از منى كوچ كند، ولى اگر در منى تا رسيدن شب سيزدهم باقى ماند بايد آن شب را تا صبح در آن جا بماند.
مسأله 423- اگر براى خروج از منى آماده شد و از جاى خود حركت كرد، و به علت ازدحام جمعيت يا غير آن نتوانست تا قبل از غروب از منى خارج شود، چنانچه بتواند آن شب را در آن جا بماند و بر او حرجى نباشد، بايد بماند، و اگر ممكن نباشد يا حرجى باشد خروج از منى براى او جايز است، ولى احتياط واجب آن است كه يك گوسفند كفّاره بكشد.
مسأله 424- كسى كه واجب است شب را در منى بماند واجب نيست روز را در آن جا بماند، مگر به قدرى كه جمرات را رمى كند.
و واجب نيست تمام شب را در آن جا بماند بلكه جايز است يا نيمۀ اوّل شب را در آن جا بماند به طورى كه پس از نيمۀ شب از آن جا خارج شود- و يا نيمۀ دوم را در آنجا بماند- بطورى كه در زمان نيمه شدن شب در منى باشد و خارج شدنش پس از طلوع فجر باشد، مگر كسى كه در روز دوازدهم تا فرا رسيدن شب در منى بماند، كه بايد تمام آن شب- شب سيزدهم- را تا صبح در آن جا بماند.
و كسى كه نيمۀ اوّل شب را در منى مانده و پس از نيمه از آن جا خارج شده، سزاوارتر آن است كه پيش از طلوع فجر وارد مكّه نشود.
مسأله 425- چند دسته از وجوب ماندن شب در منى مستثنى هستند:
1- كسى كه معذور است، مانند بيمار، و پرستار بيمار، و كسى كه از ماندن در آن جا بر جان يا عرض و ناموس يا مال خود مىترسد، و همچنين است اگر ماندن موجب ضرر يا حرج باشد.
2- كسى كه تمام شب را در مكّه مشغول عبادت باشد، و يا اگر اوّل شب از منى خارج شده تمام باقى ماندۀ شب را در مكّه مشغول عبادت باشد، و بجز حاجتهاى ضرورى- مانند خوردن و آشاميدن و مثل اين دو- كار ديگرى انجام ندهد.
3- كسى كه خانۀ خدا را طواف نموده و در عبادت خود باقى مانده، و سپس از مكّه خارج شده و از «عقبۀ مدنيين» گذشته باشد، كه در اين صورت مىتواند شب را در راه بماند، و لازم نيست خود را به منى برساند.
و اين سه دسته مىتوانند برگشت به منى را آنقدر تأخير بيندازند كه بتوانند رمى را در روز انجام دهند.
مسأله 426- كسى كه ماندن شب را در منى ترك كند، بايد براى هر شب يك گوسفند كفّاره بدهد، ولى اگر ترك از روى فراموشى يا جهل قصورى به حكم باشد، اقوى آن است كه كفّاره واجب نيست، اگر چه احتياط مستحب آن است كه كفّاره بدهد.
و احتياط واجب آن است كه دستۀ اوّل از سه دستۀ ذكر شدۀ در مسألۀ قبل، براى هر شب يك كفّاره بدهند، ولى كفّاره بر دستۀ دوم و سوم واجب نيست.
مسأله 427- كسى كه از منى كوچ كرده، و بعد از فرا رسيدن شب سيزدهم به منى برگشته است، ماندن در آن شب بر او واجب نيست.