1- پيش از احرام بدن خود را پاكيزه نموده، و ناخن و شارب خود را بگيرد، و موى زير بغل و عانۀ خود را برطرف كند.
2- كسى كه قصد حجّ دارد از اوّل ذى القعده، و كسى كه قصد عمرۀ مفرده دارد از يك ماه پيش از آن، موى سر و ريش خود را كوتاه نكند، و بعضى از فقها (اعلى اللّه مقامهم) فتوا به وجوب آن دادهاند، و اين فتوا اگر چه ضعيف است احتياط مستحب آن است كه به آن عمل شود.
3- پيش از احرام در ميقات غسل كند، و اظهر آن است كه انجام آن براى زن حائض يا نفساء نيز صحيح است.
و چنانچه بترسد در ميقات آب پيدا نكند، مىتواند پيش از آن جا نيز غسل را انجام دهد، و اگر در ميقات آب پيدا شد، دوباره آن را انجام دهد.
و اگر پس از غسل احرام كارى كه موجب بطلان وضو است از او سر زند، يا چيزى بخورد يا بپوشد كه براى محرم سزاوار نيست، مستحب است غسل را دوباره انجام دهد.
و اگر در روز غسل كند تا آخر شب بعد كفايت مىكند، و اگر در شب غسل كند تا آخر روز بعد كفايت مىكند.
4- بنابر آنچه شيخ صدوق (رحمه اللّه) فرموده- در وقت غسل بگويد: «بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ لِي نُوراً وَ طَهُوراً وَ حِرْزاً وَ أَمْناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ وَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ اللَّهُمَّ طَهِّرْنِي وَ طَهِّرْ لِي قَلْبِي وَ اشْرَحْ لِي صَدْرِي وَ أَجْرِ عَلَى لِسَانِي مَحَبَّتَكَ وَ مِدْحَتَكَ وَ الثَّنَاءَ عَلَيْكَ فَإِنَّهُ لَا قُوَّةَ لِي إِلَّا بِكَ وَ قَدْ عَلِمْتُ أَنَّ قِوَامَ دِينِي التَّسْلِيمُ لِأَمْرِكَ وَ الِاتِّبَاعُ لِسُنَّةِ نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِه».
5- هنگام پوشيدن دو جامۀ احرام اين دعا را بخواند: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي رَزَقَنِي مَا أُوَارِي بِهِ عَوْرَتِي وَ أُؤَدِّي بِهِ فَرْضِي وَ أَعْبُدُ فِيهِ رَبِّي وَ أَنْتَهِي فِيهِ إِللَى مَا أَمَرَنِي الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي قَصَدْتُهُ فَبَلَّغَنِي وَ أَرَدْتُهُ فَأَعَانَنِي وَ قَبِلَنِي وَ لَمْ يَقْطَعْ بِي وَ وَجْهَهُ أَرَدْتُ فَسَلَّمَنِي فَهُوَ حِصْنِي وَ كَهْففِي وَ حِرْزِي وَ ظَهْرِي وَ مَلَاذِي وَ مَلْجَئِي وَ مَنْجَايَ وَ ذُخْرِي وَ عُدَّتِي فِي شِدَّتِي وَ رَخَائِي».
6- دو جامۀ احرامش از پنبه باشد.
7- بستن احرام بعد از خواندن نماز ظهر باشد، ولى افضل براى امام در احرام حجّ آن است كه پيش از خواندن آن احرام ببندد، زيرا شايسته نيست نماز ظهر روز هشتم را در غير از منى بخواند.
و در صورتى كه متمكّن نباشد بعد از نماز ظهر احرام ببندد، مستحب است بعد از نماز واجب ديگرى احرام ببندد، و اگر آن هم ممكن نشد، مستحب است بعد از دو يا شش ركعت نماز مستحب احرام ببندد، و افضل است بعد از شش ركعت باشد، كه پس از حمد، در ركعت اوّل آنها سورۀ توحيد، و در ركعت دوم سورۀ جحد را بخواند.
و پس از پايان نماز، مستحب است حمد و ثناى الهى را به جا آورد، و بر پيامبر (صلى اللّه عليه و اله و سلم) و آل او (عليهم السّلام) صلوات بفرستد، و پس از آن بگويد: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ تَجْعَلَنِي مِمَّنِ اسْتَجَابَ لَكَ وَ آمَنَ بِوَعْدِكَ وَ اتَّبَعَ أَمْرَكَ فَإِنِّي عَبْدُكَ وَ فِي قَبْضَتِكَ لَا أُوقَى إِلَّا مَا وَقَيْتَ وَ لَا آخُذُ إِلَّا مَا أَعْطَيْتَ وَ قَدْ ذَكَرْتَ الْحَجَّ فَأَسْأَلُكَ أَنْ تَعْزِمَ لِي عَلَيْهِ عَلَى كِتَابِكَ وَ سُنَّةِ نَبِيِّكَ ص وَ تُقَوِّيَنِي عَلَى مَا ضَعُفْتُ عَنْهُ وَ تَتَسَلَّمَ مِنِّي مَنَاسِكِي فِي يُسْرٍ مِنْكَ وَ عَافِيَةٍ وَ اجْعَلْنِي مِنْ وَفْدِكَ الَّذِينَ رَضِيتَ وَ ارْتَضَيْتَ وَ سَمَّيْتَ وَ كَتَبْتَ اللَّهُمَّ إِنِّي خَرَجْتُ مِنْ شُقَّةٍ بَعِيدَةٍ وَ أَنْفَقْتُ مَالِيَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِكَ اللَّهُمَّ فَتَمِّمْ لِي حَجِّي اللَّهُمَّ إِنِّي أُرِيدُ التَّمَتُّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِ عَلَى كِتَابِكَ وَ سُنَّةِ نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَإِنْ عَرَضَ لِي عَارِضٌ يَحْبِسُنِي فَحُلَّنِي حَيْثُ حَبَسْتَنِي لِقَدَرِكَ الَّذِي قَدَّرْتَ عَلَيَّ اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ حَجَّةً فَعُمْرَةً أَحْرَمَ لَكَ شَعْرِي وَ بَشَرِي وَ لَحْمِي وَ دَمِي وَ عِظَامِي وَ مُخِّي وَ عَصَبِي مِنَ النِّسَاءِ وَ الثِّيَابِ وَ الطِّيبِ أَبْتَغِي بِذَلِكَ وَجْهَكَ وَ الدَّارَ الْآخِرَة».
و چنانچه بدون غسل يا نماز- به شرحى كه گذشت- احرام ببندد، مستحب است آنچه انجام نداده تدارك كند و سپس احرامش را اعاده نمايد.
8- مقارن با گفتن تلبيه، نيّت احرام را به زبان آورد.
9- مردها تلبيه را بلند بگويند، و براى كسى كه احرام حجّ بسته بلند گفتن تلبيه از وقتى است كه مشرف بر ابطح مىشود تا رسيدن به منى.
10- پس از گفتن تلبيه بگويد: «لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ لَا شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ إِنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَكَ وَ الْمُلْكَ لَا شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ ذَا الْمَعَارِجِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ دَاعِياً إِلَى دَارِ السَّلَامِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ غَفَّارَ الذُّنُوبِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ أَهْلَ التَّلْبِيَةِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ تُبْدِئُ وَ الْمَعَادُ إِلَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ تَسْتَغْنِي وَ يُفْتَقَرُ إِلَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ مَرْهُوباً وَ مَرْغُوباً إِلَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ إِلَهَ الْحَقِّ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ ذَا النَّعْمَاءِ وَ الْفَضْلِ الْحَسَنِ الْجَمِيلِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ كَشَّافَ الْكُرَبِ الْعِظَامِ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدَيْكَ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ يَا كَرِيمُ لَبَّيْك».
و مستحب است محرم اين اضافه را به همراه اصل تلبيه، پس از هر نماز واجب و مستحب بگويد، و همچنين هنگام برخواستن شتر حامل او، و هنگام بالا رفتن و سرازير شدن در طىّ راه، و هنگام ملاقات با افراد سواره، و برخواستن از خواب، و در سحرها.
و در عمرۀ تمتّع- بنابر آنچه شيخ صدوق (رحمه اللّه) فرموده- مستحب است پس از آن اضافه بگويد: «لَبَّيْكَ أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ بِحَجَّةٍ وَ عُممْرَةٍ مَعاً لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ هَذِهِ مُتْعَةُ عُمْرَةٍ إِلَى الْحَجِّ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ تَمَامُهَا وَ بَلَاغُهَا عَلَيْكَ لَبَّيْك»
11- آن كه در احرامش هفتاد بار تلبيه را تكرار كند، از حضرت جواد (عليه السّلام) روايت شده كه فرمودند: «رسول خدا (صلى اللّه عليه و اله و سلم) فرمودند: هر كس هفتاد بار تلبيه را در احرامش از روى ايمان و به اميد اجر و ثواب تكرار كند، خداوند هزار هزار ملك را براى او گواه مىگيرد كه از آتش جهنم و نفاق به دور است.
و مستحب است تلبيه را هنگام سوار شدن و پياده شدن و در بالا رفتن و سرازير شدن، و هنگام ملاقات با افراد سواره، و در سحرها، بلند بگويد.
و مستحب است تلبيه را در همۀ حالات زياد تكرار كند، حتى اگر جنب يا حائض باشد، و در مسألۀ (183) زمان قطع تلبيه گذشت.