مسأله ۴۰۰ ـ پنجمين واجب از واجبات حج و دومين عمل از اعمال مِني، قرباني است.
مسأله ۴۰۱ ـ كسي كه حج تمتع بهجا ميآورد، بايد يكي از چهارپايان سهگانه، يعني شتر يا گاو يا گوسفند يا بز را قرباني كند، تفاوتي ندارد كه قرباني نر باشد يا ماده و بهتر آن است كه شتر باشد، اما غير از چهارپايان مذكور، قرباني كردن ساير حيوانات كفايت نميكند.
مسأله ۴۰۲ ـ قرباني كردن از عبادات است و بايد با نيت همراه باشد، با شرايطي كه در مورد نيت احرام بيان شد.
مسأله ۴۰۳ ـ قرباني بايد شرايط و مشخصاتي داشته باشد كه عبارتند از:
۱. سن آن بنا بر احتياط واجب، در مورد شتر، ورود به شش سالگي و در مورد گاو و بز، ورود به سه سالگي و در مورد گوسفند، ورود به دو سالگي است؛ و حدود سني كه ذكر شد، بيانگر حداقل سن قرباني است، اما در مورد سنين بالاتر، محدوديتي وجود ندارد و اگر سن قرباني بيش از آن باشد، كفايت ميكند به شرط آنكه زياد پير نباشد.
۲. قرباني سالم و صحيح باشد.
۳. لاغر نباشد.
۴. اعضا و اندامهاي آن، كامل باشد، بنا بر اين قرباني كردن حيوان ناقص، مانند حيواني كه اخته شده يا بيضهاش كشيده شده باشد، كافي نيست، اما اگر بيضههايش كوفته شده و اخته نشده باشد، قرباني كردن آن كفايت ميكند، و نيز قرباني كردن حيوان دمبريده، كور، شَل، گوشبريده و حيواني كه قسمت داخلي شاخ آن شكسته باشد، يا از ابتدا با يكي از اين عيوب به دنيا آمده باشد، كافي نيست. بنا بر اين قرباني كردن حيواني كه فاقد يكي از اندامهايي باشد كه در ديگر هم نوعان آن وجود دارد، به گونهاي كه فقدان آن عضو يك نقص به شمار آيد، كافي نيست. اما اگر بخش بيروني شاخ آن (كه مانند غلاف و پوشش بخش داخلي است) شكسته باشد، يا گوش آن شكافته يا سوراخ شده باشد، مانعي ندارد.
مسأله ۴۰۴ ـ اگر حيواني را به گمان اين كه سالم است ذبح كند و سپس معلوم شود كه بيمار و يا ناقص بوده است، در صورت داشتن توان مالي واجب است كه قرباني ديگري ذبح نمايد.
مسأله ۴۰۵ ـ بنا بر احتياط واجب، ذبح قرباني بايد پس از رمي جَمَرهي عقبه صورت گيرد.
مسأله ۴۰۶ ـ بنا بر احتياط، نبايد ذبح قرباني را به اختيار خود تا بعد از روز عيد به تأخير اندازد، و اگر عمداً يا سهواً يا از روي ناآگاهي، يا بر اثر عذر يا سبب ديگر، ذبح را به تأخير اندازد، بنا بر احتياط واجب، در صورت امكان بايد در ايام تشريق؛ و در غير اين صورت در روزهاي ديگر ماه ذيحجه ذبح كند، و بنا بر ظاهر، تفاوتي ندارد كه ذبح را در روز انجام دهد يا در شب.
مسأله ۴۰۷ ـ محل انجام ذبح، مني است و در صورتي كه از ذبح در مِني ممانعت شود، انجام آن در محل تعيين شده در حال حاضر، بلا مانع است.
مسأله ۴۰۸ ـ بنا بر احتياط واجب، نائب در ذبح بايد شيعهي اثني عشري باشد، اما اگر نيت را خودش انجام دهد و فقط براي اجراي آن نايب بگيرد، در اين صورت بعيد نيست كه شيعه بودن ذبح كننده شرط نباشد.
مسأله ۴۰۹ ـ قرباني كردن بايد به وسيلهي خود شخص يا با وكالت از سوي او انجام شود، اما اگر شخص ديگري بدون وكالت گرفتن از او برايش ذبح انجام دهد، صحت آن محل اشكال است و بنا بر احتياط، نميتوان به آن اكتفا كرد.
مسأله ۴۱۰ ـ ابزاري كه ذبح با آن انجام ميشود، بايد از آهن باشد، و استيل (كه فولاد مخلوط با ماده ضد زنگ است) در حكم آهن است، اما اگر در مورد آهني بودن ابزار ذبح ترديد دارد، تا زماني كه آهني بودن آن محرز نشده، ذبح كردن با آن كفايت نميكند.