روايت شده است كه آيه «فِيهِ رِجالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا وَ اللهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ» در شأن نمازگزاران مسجد قبا نازل شده است. اين آيه در كنار آياتي كه اشاره به اقدام منافقان در ساختن مسجد ضرار دارد، در سوره توبه آمده و مربوط به سال نُهم هجري، اندكي پيش از جنگ تبوك است.
درباره مسجد ضرار گفته شده است كه شماري ـ ده نفر ـ از سازندگان آن مانند معتب بن قشير، ثعلبة بن حاطب و... در وقت عزيمت رسول خدا (ص) به تبوك نزد حضرت آمده، طبق رسم، از آن حضرت خواستند، اكنون كه مسجد آنان ساخته شده، حضرت در آن نماز بگذارد. حضرت نماز خواندن را به بعد از آمدن موكول فرمود.
در اين سفر بود كه آيات مربوط به نفاق اين جماعت فرود آمد و حضرت كساني را فرستاد تا مسجد را آتش زدند. مالك بن دخشم گويد كه من از خانه ام شاخه خرمايي را آتش زده آوردم و در حالي كه ميانه مغرب و عشاء بود و مجمع بن جاريه امام جماعتشان بود، آن را آتش زدم. همه بيرون رفتند مگر زيد بن جاريه كه ماند و ما پس از آن كه آتش زديم، آن را ويران كرديم و آنان متفرق گشتند. پس از آمدن پيامبر (ص)، آن حضرت زمين آن را به عاصم بن عدي داد تا براي خود خانه اي بسازد. او نپذيرفت و حضرت آن را به ثابت بن اقرم داد.
شگفت آن است كه ابولبابه كه به انجام كارهاي شگفت معروف بود، پس از خرابي مسجد ضرار، چوب هاي باقي مانده از آن را برداشت و در زمين مجاور خانه اي با آنها بنا كرد. گويند: هيچگاه در آن خانه نوزادي به دنيا نيامد و هرگز كبوتري در آن لانه نساخت و هرگز مرغي در آن جوجه نياورد و بر روي تخم ننشست.