بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
إِلهِي أَلْبَسَتْنِي الْخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتِي، وَ جَلَّلَنِي التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتِي، وَ أَماتَ قَلْبِي عَظِيمُ جِنايَتِي، فَأَحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَيا أَمَلِي وَ بُغْيَتِي، وَ يا سُؤْلِي وَ مُنْيَتِي، فَوَعِزَّتِكَ ما أَجِدُ لِذُنُوبِي سِواكَ غافِراً، وَ لا أَرى لِكَسْرِي غَيْرَكَ جابِراً، وَ قَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَةِ إِلَيْكَ، وَ عَنَوْتُ بِالْاسْتِكانَةِ لَدَيْكَ، فَإِنْ طَرَدْتَنِي مِنْ بابِكَ فَبِمَنْ أَلُوذُ، وَ إِنْ رَدَدْتَنِي عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ أَعُوذُ،
خدایا، گناهان لباس خواری بر تنم پوشانده و دوری از تو جامه درماندگی بر اندامم پیچیده است. سنگینی جنایتم دلم را میرانده، پس تو ای امید و آرزویم و ای خواهش و مرادم، با توبه ای از سوی خودت آن را زنده گردان. به عزتت سوگند که برای گناهانم جز تو آمرزندهای نمی یابم و برای شکستگی ام غیر از تو جبران کننده ای نمی بینم. با توبه به سویت فروتنی نموده ام و با زاری در پیشگاهت سر فرود آورده ام. پس اگر مرا از درگاهت برانی، به که پناه برم؟ و اگر از آستانت بازگردانی، به که توسل جویم؟
فَوا أَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتِي وَ افْتِضاحِي، وَ وا لَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلِي وَ اجْتِراحِي، أَسْأَلُكَ يا غافِرَ الذَّنْبِ الْكَبِيرِ، وَ يا جابِرَ الْعَظْمِ الْكَسِيرِ، أَنْ تَهَبَ لِي مُوبِقاتِ الْجَرائِرِ، وَ تَسْتُرَ عَلَيَّ فاضِحاتِ السَّرائِرِ، وَ لا تُخْلِنِي فِي مَشْهَدِ الْقِيامَةِ مِنْ بَرْدِ عَفْوِكَ وَ غَفْرِكَ، وَ لا تُعْرِنِي مِنْ جَمِيلِ صَفْحِكَ وَ سَتْرِكَ،
آه از شرمساری و رسوایی ام و وا حسرتا از زشتی کردار و گناهانم! ای آمرزنده گناه بزرگ و ای جبران کننده استخوان شکسته، از تو می خواهم که گناهان هلاک کننده ام را ببخشی و اسرار رسواکننده ام را بپوشانی و در پیشگاه قیامت، مرا از خنکای گذشت و آمرزشت محروم نکنی و از زیبایی چشم پوشی و پرده پوشی ات عریان نگردانی.
إِلهِي ظَلِلْ عَلى ذُنُوبِي غَمامَ رَحْمَتِكَ، وَ أَرْسِلْ عَلى عُيُوبِي سَحابَ رَأْفَتِكَ، إِلهِي هَلْ يَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلّا إِلى مَوْلاهُ، أَمْ هَلْ يُجِيرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِواهُ، إِلهِي إِنْ كانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَةً فَإِنِي وَ عِزَّتِكَ مِنَ النَّادِمِينَ، وَ إِنْ كانَ الْاسْتِغْفارُ مِنَ الْخَطِيئَةِ حِطَّةً فَإِنِّي لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ،
خدایا، ابر رحمتت را بر گناهانم سایه افکن و باران مهربانی ات را بر عیب هایم بباران. خدایا، آیا بنده فراری جز به سوی مولایش بازمی گردد؟ یا آیا کسی جز او می تواند او را از خشمش پناه دهد؟ خدایا، اگر پشیمانی از گناه توبه است، پس به عزتت سوگند که من از پشیمانانم و اگر آمرزش خواهی از خطا سبب زدودن آن است، پس من از آمرزش خواهندگانم.
لَكَ الْعُتْبى حَتَّى تَرْضى، إِلهِي بِقُدْرَتِكَ عَلَيَّ تُبْ عَلَيَّ، وَ بِحِلْمِكَ عَنِّي اعْفُ عَنِي، وَ بِعِلْمِكَ بِي ارْفَقْ بِي، إِلهِي أَنْتَ الَّذِي فَتَحْتَ لِعِبادِكَ باباً إِلى عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ، فَقُلْتَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً، فَما عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبابِ بَعْدَ فَتْحِهِ، إِلهِي إِنْ كانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ،
تو را عتاب می کنم تا خشنود شوی. خدایا، به قدرتت بر من، مرا ببخشای و به بردباری ات از من، از من درگذر و به دانشت از من، بر من مهربانی کن. خدایا، تو آن کسی هستی که دری به سوی عفوت برای بندگانت گشودی و آن را توبه نامیدی و فرمودی: «به سوی خدا توبه کنید، توبه ای خالصانه.» پس چه عذری دارد کسی که پس از گشوده شدن در، از وارد شدن به آن غفلت ورزد؟ خدایا، اگر گناه از بنده ات زشت است، پس گذشت از سوی تو نیکو باد.
إِلهِي ما أَنَا بِأَوَّلِ مَنْ عَصاكَ فَتُبْتَ عَلَيْهِ وَ تَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِكَ فَجُدْتَ عَلَيْهِ، يا مُجِيبَ الْمُضْطَرِ، يا كاشِفَ الضُّرِ، يا عَظِيمَ الْبِرِ، يا عَلِيماً بِما فِي السِرِ، يا جَمِيلَ السِتْرِ، اسْتَشْفَعْتُ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ إِلَيْكَ، وَ تَوَسَّلْتُ بِحَنانِكَ وَ تَرَحُّمِكَ لَدَيْكَ، فَاسْتَجِبْ دُعائِي، وَ لا تُخَيِّبْ فِيكَ رَجائِي، وَ تَقَبَّلْ تَوْبَتِي، وَ كَفِرْ خَطِيئَتِي، بِمَنِكَ وَ رَحْمَتِكَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدایا، من نخستین کسی نیستم که از تو نافرمانی کرد و تو او را بخشیدی و روی به احسانت آورد و تو بر او جود کردی. ای پاسخگوی درمانده، ای برطرف کننده زیان، ای بزرگ احسان، ای دانای رازها، ای نیکو پرده پوش، با جود و کرمت به سویت شفاعت می جویم و با مهربانی و رحمتت به درگاهت توسل می ورزم. پس دعایم را اجابت کن و امیدم را در حق خودت ناامید مگردان و توبه ام را بپذیر و خطایم را ببخشای، به فضل و رحمتت، ای مهربان ترین مهربانان.