نماز جعفر طيّار (ع) با فضيلت و سند بسيار معتبر وارد شده، كه مهمترين فضيلت آن، بخشيده شدن گناهان كبيره است، و افضل اوقات آن پيش از ظهر روز جمعه است، و چگونگى آن چهار ركعت است؛ دو نماز دو ركعتى، در هر ركعت پس از حمد و سوره، قبل از آنكه ركوع كند، پانزده مرتبه بگويد: «سُبْحانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ»، و در ركوع پس از ذكر ركوع ده مرتبه آن را بگويد، و پس از ركوع در حال قيام ده مرتبه، و در سجده بعد از ذكر سجده ده مرتبه، و در جلوس بين دو سجده ده مرتبه، و در سجده دوم ده مرتبه، و پس از سجده دوم ده مرتبه بگويد، و در هر چهار ركعت به همين كيفيّت عمل كند، كه مجموع آن سيصد تسبيح می شود، و سوره مخصوصى در اين نماز معيّن نشده، ولى افضل است كه در ركعت اوّل پس از حمد، سوره «إِذا زُلْزِلَتِ» و در ركعت دوّم بعد از حمد، سوره «وَ الْعادِياتِ» و در ركعت سوّم «إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ» و در ركعت چهارم «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» را بخواند. و نيز مستحب است در سجده دوم از ركعت چهارم پس از اتمامِ تسبيحات بگويد:
«سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَ الْوَقارَ، سُبْحانَ مَنْ تَعَطَّفَ بِالْمَجْدِ وَ تَكَرَّمَ بِهِ، سُبْحانَ مَنْ لا يَنْبَغِي التَّسْبِيحُ إِلّا لَهُ، سُبْحانَ مَنْ أَحْصى كُلَّ شَيْءٍ عِلْمُهُ، سُبْحانَ ذِي الْمَنِّ وَ النِّعَمِ، سُبْحانَ ذِي الْقُدْرَةِ وَ الْكَرَمِ. اللَّهُمَّ إِنِي أَسْأَلُكَ بِمَعاقِدِ الْعِزِّ مِنْ عَرْشِكَ، وَ مُنتَهَى الرَّحْمَةِ مِن كِتابِكَ، وَ اسْمِكَ الْأَعْظَمِ، وَ كَلِماتِكَ التَّامَّةِ الَّتِي تَمَّتْ صِدْقاً وَ عَدْلًا، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ افْعَلْ بِي كَذا وَ كَذا».
«منزه است آنکه لباس عزت و وقار پوشیده، منزه است آنکه به مجد مهربانی نموده و به آن کرم ورزیده، منزه است آنکه تسبیح جز برای او شایسته نیست، منزه است آنکه علمش هر چیز را شماره کرده، منزه است صاحب منت و نعمت ها، منزه است صاحب قدرت و کرم. خدایا، من از تو می خواهم به جایگاه های عزت از عرشت و نهایت رحمت از کتابت و نام بزرگترت و کلمات کاملت که به راستی و داد تمام شده است، بر محمد و اهل بیتش درود فرست و با من چنین و چنان کن.»
و به جاى «وَافْعَلْ بِي كَذا وَ كَذا» حاجت خود را از خدا بخواهد كه برآورده می شود إن شاءاللَّه تعالى و مستحبّ است پس از اتمام چهار ركعت نماز دست ها را به دعا بردارد و بگويد: «يا رَبِ يا رَبِ» به قدر يك نفس و نيز كلمه، «يا رَبَّاهُ يا رَبَّاهُ» را تكرار كند به قدر يك نفس، و «رَبِ رَبِ» به اندازه يك نفس، و «يا اللَّهُ يا اللَّهُ» به قدر يك نفس، و «يا حَيُّ يا حَيُّ» به اندازه يك نفس، و «يا رَحِيمُ يا رَحِيمُ» به اندازه يك نفس، و بعد «يا رَحْمانُ يا رَحْمانُ» هفت مرتبه، و «يا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ» هفت مرتبه بگويد و آنگاه اين دعا را بخواند:
اللَّهُمَّ إِنِي أَفْتَتِحُ الْقَوْلَ بِحَمْدِكَ، وَ أَنْطِقُ بِالثَّناءِ عَلَيْكَ، وَ امَجِّدُكَ وَ لا غايَةَ لِمَدْحِكَ، وَاثْنِي عَلَيْكَ، وَ مَنْ يَبْلُغُ غايَةَ ثَنائِكَ، وَ أَمَدَ مَجْدِكَ وَ أَنّى لِخَلِيقَتِكَ كُنْهُ مَعْرِفَةِ مَجْدِكَ؟ وَ أَيَّ زَمَنٍ لَمْ تَكُنْ مَمْدُوحاً بِفَضْلِكَ، مَوْصُوفاً بِمَجْدِكَ، عَوَّاداً عَلَى الْمُذْنِبِينَ بِحِلْمِكَ، تَخَلَّفَ سُكَّانُ أَرْضِكَ عَنْ طاعَتِكَ، فَكُنْتَ عَلَيْهِمْ عَطُوفاً بِجُودِكَ، جَواداً بِفَضْلِكَ، عَوَّاداً بِكَرَمِكَ، يا لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ الْمَنَّانُ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ.
«خدایا، گفتارم را با سپاس تو آغاز می کنم و به ثنای تو زبان می گشایم و تو را تمجید می کنم و ستایشت را پایانی نیست و بر تو ثنا می گویم و چه کسی به نهایت ثنایت و گستره مجدت رسد؟ و چگونه مخلوقت به کنه معرفت مجدت دست یابد؟ و چه زمانی بوده که تو به فضلت ستوده و به مجدت وصف نشده ای؟ تو با بردباری ات بر گناهکاران بازمی گردی. ساکنان زمینت از طاعتت تخلف کردند، پس تو با جودت بر آنان مهربان و با فضلت بخشنده و با کرمت بازگشت کننده ای. ای که معبودی جز تو نیست، ای بخشنده، ای صاحب جلال و اکرام.»