شيخ طوسى و سيّد بن طاووس روايت كرده اند از صفوان كه محمّد بن علىّ حلبى روز جمعه خدمت حضرت صادق (ع) شرف ياب شد و عرض كرد: می خواهم مرا عملى تعليم فرمائى كه در اين روز بهترين اعمال باشد.
حضرت فرمود: من كسى را بهتر از حضرت فاطمه (س)، نزد پيامبر سراغ ندارم و چيزى را بهتر از آنچه حضرت به او آموخت نشان ندارم.
سپس فرمود: هر كس در روز جمعه غسل كند و چهار ركعت نماز گزارد به دو سلام و بخواند در ركعت اوّل بعد از حمد پنجاه مرتبه توحيد، در ركعت دوّم بعد از حمد پنجاه مرتبه «وَ الْعادِياتِ» در ركعت سوّم بعد از حمد پنجاه مرتبه «إِذا زُلْزِلَتِ» و در ركعت چهارم بعد از حمد پنجاه مرتبه «إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ» چون از نماز فارغ شود اين دعارا بخواند:
«إِلهِي وَ سَيِدِي مَنْ تَهَيَّأَ أَوْ تَعَبَّأَ أَوْ أَعَدَّ أَوِ اسْتَعَدَّ لِوِفادَةِ مَخْلُوقٍ رَجاءَ رِفْدِهِ وَفَوائِدِهِ و نائِلِهِ وَ فَواضِلِهِ وَ جَوائِزِهِ، فَإِلَيْكَ يا إِلهِي كانَتْ تَهْيِئَتِي وَ تَعْبِئَتِي وَ إِعْدادِي وَ اسْتِعْدادِي، رَجاءَ فَوائِدِكَ وَ مَعْرُوفِكَ وَ نائِلِكَ وَ جَوائِزِكَ، فَلا تُخَيِبْنِي مِنْ ذلِكَ، يا مَنْ لا تَخِيبُ عَلَيْهِ مَسْأَلَةُ السَّائِلِ، وَ لا تَنْقُصُهُ عَطِيَّةُ نائِلٍ، فَإِنِي لَمْ آتِكَ بِعَمَلٍ صالِحٍ قَدَّمْتُهُ، وَ لا شَفاعَةِ مَخْلُوقٍ رَجَوْتُهُ أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ بِشَفاعَتِهِ، إِلّا مُحَمَّداً وَ أَهْلَ بَيْتِهِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ، أَتَيْتُكَ أَرْجُو عَظيمَ عَفْوِكَ الَّذِي عُدْتَ بِهِ عَلَى الْخاطِئِينَ عِنْدَ عُكُوفِهِمْ عَلَى الْمَحارِمِ، فَلَمْ يَمْنَعْكَ طُولُ عُكُوفِهِمْ عَلَى الْمَحارِمِ أَنْ جُدْتَ عَلَيْهِمْ بِالْمَغْفِرَةِ، وَ أَنْتَ سَيِدِي الْعَوَّادُ بِالنَّعْماءِ، وَ أَنَا الْعَوَّادُ بِالْخَطاءِ، أَسْأَلُكَ بِحَقِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ أَنْ تَغْفِرَ لِي ذَنْبِيَ الْعَظِيمَ، فَإِنَّهُ لا يَغْفِرُ الْعَظِيمَ إِلَّا الْعَظِيمُ، يا عَظِيمُ يا عَظِيمُ يا عَظِيمُ يا عَظِيمُ يا عَظِيمُ يا عَظِيمُ يا عَظيمُ».
«خدایا و سرورم، هر کس که برای وارد شدن بر مخلوقی آماده یا مهیا یا فراهم یا مستعد شود، به امید کمک و سود و عطا و فضل و جوایزش، پس ای خدای من، آماده سازی و مهیا شدن و فراهم کردن و استعداد من برای تو بوده است، به امید سودها و احسان و عطا و جوایز تو. پس مرا در این [امید] ناامید مکن، ای کسی که درخواست هیچ خواهنده ای بر او بی نتیجه نماند و عطای هیچ دهنده ای از او نکاهد. زیرا من با عمل صالحی که پیش فرستاده باشم به سوی تو نیامده ام و نه شفاعت مخلوقی را امید داشته ام که به شفاعتش به تو نزدیک شوم، مگر محمد و اهل بیتش - که درودهای تو بر او و بر ایشان باد - به سوی تو آمده ام در حالی که امید به عفو بزرگ تو دارم، همان عفوی که به خطاکاران، هنگام روی آوردنشان به محرمات، وعده داده ای. پس طول روی آوردنشان به محرمات، تو را از جود کردن به مغفرت بر آنان باز نداشت، و تو ای سرور من، بسیار به نعمت بازمی گردی و من بسیار به خطا بازمی گردم. از تو می خواهم به حق محمد و آل پاکش که گناه بزرگم را بیامرزی، زیرا گناه بزرگ را جز بزرگ نمی آمرزد، ای بزرگ، ای بزرگ، ای بزرگ، ای بزرگ، ای بزرگ، ای بزرگ، ای بزرگ.»